Voorbereidingsdag Zwolle

Oeganda 2017, Voorbereidingsdag
23-09-2017

Stevig doorstappend loop ik de uiterwaarden in. De zon schijnt uitbundig op deze mooie nazomerdag in september. Hij staat laag, de zon. Het begint al avond te worden. Langgerekte wolken hangen loom boven de uitlopers van de heuvelrug, het gouden haantje op het oude kerkje licht vrolijk op in de stralen van de gouden middagzon.
De tijd lijkt zo een beetje stil te staan. Of alles in rust is en ik door een stilstaand decor wandel.

Heerlijk om je gedachten zo te laten gaan. Ik denk terug aan deze dag die ik doorbracht, daar in Zwolle bij Red een Kind onder de meccano-achtige constructie waaruit hun pand is opgebouwd.

Meegevraagd om een sponsorreis te maken naar Oeganda. En nu zitten we met de deelnemers bij elkaar. De organisatie pakt het gedegen aan. Alles komt aan bod, van medische zaken en inentingen, hoe je te gedragen in een andere cultuur, tot de vragen: “wat denk je daar te brengen” en “wat denk je te halen”?

Ik vind dat moeilijke vragen. Omdat ik daar niet zo mee bezig ben geweest. Red een Kind heeft een mooie insteek: Geen geld of hulp komen brengen, maar alleen mensen helpen om zelf uit de armoede te groeien. Een gemeenschap ondersteunen en zichzelf op laten bouwen, zodat kinderen op een goede manier kunnen opgroeien met zicht op een toekomst.

Deelnemers die al eens geweest zijn geven aan dat ze onder de indruk zijn geraakt van de armoede, maar ook van de manier waarop mensen in grote armoede gelukkig zijn ondanks dat ze niets hebben. De suggestie, dat dat er voor zorgt dat je je wilt gaan inzetten voor deze mensen, dit doel, deze organisatie, blijft hangen.

Zal dat bij mij ook gebeuren? Vreemd genoeg heb ik nooit zo’n gevoel van tegenstelling. Hoezo wij rijk en zij arm? Hebben wij het beter en zij minder? Schrijnend is het als mensen zo arm zijn dat ze niet genoeg te eten hebben. Ja, mensen sterven als gevolg van hongersnood.

Hier in Nederland ken ik ook de zelfkant van de samenleving. Mensen sterven hier misschien andere doden. Ik kijk in ogen zonder hoop en mijn hart breekt.

Ik accepteer de situatie zoals zij is. Probeer er te zijn voor mensen op de plek waar ik sta. Zal ik dat daar ook doen? Wat ga ik meemaken en voelen? Zal ik een steen neerleggen, mezelf als steen laten neerleggen of verplaatsen. Zal de stroom een beetje een andere loop gaan volgen, ……. omdat ik me laat veranderen?

Er zitten mooie mensen om me heen met wie ik straks in het vliegtuig stap. Bewogen, gericht op anderen, ze zijn nieuwsgierig en vertellen openhartig mooie verhalen. Ik ga het meemaken en kijk er naar uit met deze mensen op pad te gaan. Een andere cultuur meemaken op dat mooie continent Afrika, waar al zo’n groot deel van mijn geluk vandaan komt.

Ik sla de hoek om, de straat waar ik woon. De laatste zonnestralen laten een langgerekte schaduw van mezelf voor me uitwandelen. De wind laat, nauwelijks merkbaar, de bladeren van de bomen bewegen. De kerkklok slaat en vertelt mij dat de tijd niet heeft stilgestaan.