Oeganda 2017, Inentings- en visa-perikelen

15 oktober, 25 graden. En toch is dit niet het eerste reisverslag uit de ‘Pearl of Africa’. Het duurt nog 2 weken voor we het luchtschip op schiphol instappen. Nee orkaan Ophelia heeft besloten wat warme winden onze kant op te draaien en zo zitten we midden in de herfst in een zomers zonnetje in Nederland. Alleen de koelte van de lucht verraad dat het geen zomer is.

Mijn lichaam geeft ook signalen dat ik in Afrika zit. Het lijkt het er op dat ik Gele Koorts heb opgelopen. Ondanks het feit dat de twee sportmomenten van deze week al 6 en 3 dagen achter me liggen dient zich opeens een spierpijn aan, met name in de benen. Een lichte hoofdpijn, diarree en… ziet mijn huid er nu geler uit dan gisteren? Symptomen van koorts, kou/warm het lijkt niet de goede kant op te gaan….

De symptomen zijn van eergisteren en gisteren. En opeens vanmorgen viel het kwartje, afgelopen woensdag ben ik ingeënt tegen de gele koorts. En blijkbaar reageert mijn lichaam daarop. Het is altijd een opluchting als onverklaarbare symptomen te herleiden zijn naar een logische oorzaak. Ik ga er dus maar vanuit dat ik me snel weer beter voel en dat mijn lichaam fijn antistoffen aan het opbouwen is.


Want dat was een deel van de invulling van de dag afgelopen woensdag. De reis naar de GGD en het gesprek over wat me daar toch allemaal kan overkomen in het verre Afrika. Wij westerlingen lopen grote risico’s want we zijn helemaal niet gewend aan alles daar. Let op dat je alleen water drinkt uit dichte flessen! Eet alleen gekookte groente (sla kan gewassen zijn met besmet water).
En gewillig laat ik mij het recept voor de malariapillen en de inenting voor gele koorts aansmeren. Ook prima natuurlijk, in Nederland wordt er een wel afgewogen advies gegeven en is er veel ervaring, luisteren dus!

De zit in de stoel, de altijd vervelende prik… Manmoedig laat ik natuurlijk niets merken van enige angst. Zou die man dat wel kunnen ruiken? Of het horen aan mijn verhoogde hartslag, het sneller stromende bloed in de ader die hij nu op gaat zoeken in mijn arm? Maar geen nood, de prik gaat gezwind in de tricep en er is geen enkele noodzaak een ader te zoeken. Nee, hij kan niks gemerkt hebben. Mijn mannelijke eer is weer gered..

Maar beter dan alle malariapillen bij elkaar is een klamboe! Liever de malariapillen niet innemen dan geen klamboe gebruiken adviseert de man van de GGD. En dus ga ik thuis braaf op zoek naar een klamboe om te bestellen. Ook de reisapotheek zal moeten worden aangevuld met pillen tegen diarree, met Deet en alle andere mogelijke hulpmiddelen om een week Oeganda te overleven.

Weer thuis kan ik met het netjes aangevulde gele boekje, vol met stempels inmiddels, (daar zijn ze gek op weet de meneer van de GGD) en een kopie van mijn paspoort en recente pasfoto, digitaal een visum aanvragen. Het lukt mij moeiteloos de procedure te volgen en met creditcard te betalen. Ik krijg ook een nummer in het scherm dat ik gelukkig opschrijf. Maar wat nu?

Er zal wel een visum volgen per mail, heb ik mijn mailadres in moeten vullen? Nou ja, zal wel en dus wacht ik een paar dagen en stuur daarna maar een appje naar mijn reisgenoten. Hoe dat nu verder mot?
Per kerende app een eenvoudig antwoord: Nou, je ken het visum gewoon downloaden. Vol verbazing open ik dezelfde site, vind een link en vul de gegevens in. En jawel, daar staat het zwart op wit. En ik kan het nog uitprinten ook.


Het leven is mooi als je je kunt blijven verbazen. Af en toe vragen mijn kinderen ook iets over de reis. “Waar ging je ook alweer naar toe papa?” En laatst werd dat gevolgd door de vraag: “Zijn er in Oeganda ook bruine kinderen.”
Tsja, daar schrijf ik een blog om mezelf voor te bereiden op deze reis. En intussen is daar een beetje kennisdeling naar jullie toe bij gekomen, van wat ik allemaal meemaak en ontdek.

Maar het lijkt er op dat ik een beetje vergeten ben mijn kinderen mee te nemen in dit avontuur.
"Bruine kinderen? Oeganda zit er vol mee joh!”