Wat doe ik, wat doen zij?
Door: André de Gelder
Blijf op de hoogte en volg André
07 Oktober 2017 | Nederland, Oosterbeek
5 : 39 ….
De getallen staan in rode letters recht voor mijn ogen op de wekker naast mijn bed.. Ongeveer tussen mijn derde en vierde rechterrib prikt de elleboog van mijn jongste dochter Bo in mijn zij. Gisteravond de film “Snuf de hond en het geheim van de vliegende Volkert” gekeken met de hele familie. Jessie juichte ‘familieavond!’ en we hebben gezellig zitten kijken en veel gelachen.
Maar aan het einde waren er toch nog een paar ‘enge’ beelden. Te eng voor mijn jongste dochter, die een uurtje nadat ze naar bed was gebracht weer in de kamer stond. Weer in slaap viel toen ik even bij haar op bed was gaan liggen, maar rond 2:00 ’s nachts weer naast ons bed stond. Dan maar tussen papa en mama in, ondanks het feit dat dat meestal niet zo goed is voor míjn nachtrust.
Dus, 5:39 het bed maar uitgestapt en nu zit ik met een kop koffie aan de eettafel en terwijl ik dit tik houdt ik scherp de tijd in de gaten. 7:20h wordt ik met Jessie verwacht bij de bieb. Vandaar vetrekken we met haar voetbalteam naar een dorp wat verderop waar we om 8:00 naar haar wedstrijd mogen kijken. Als we terug zijn ga ik me voorbereiden op de wedstrijd van Thirza, om 13:00. Team dat ik mag coachen.
…….
Bij de wedstrijd van Jessie staan koukleumen. En een uurtje voor aanvang van de wedstrijd van Thirza begon het zachtjes te motregenen. Dat stopte gelukkig aan het begin van de wedstrijd, jammer dat het in plaats daarvan echt begon te regenen. 2 uur in de regen staan coachen. Thuis gauw onder de douche en de rest van de dag lekker binnen blijven. Ondanks het weer genoten van het enthousiasme en het spel van de dames.
En bij alles gaat er op dit moment door mijn hoofd: Hoe is het weer in Oeganda, hoe ziet de zaterdagbesteding van een Oegandese vader er uit, wat voor dingen doet een Oegandees gezin samen?
Soms moeten vaders en moeders in Nederland ervoor vechten om tijd door te kunnen brengen met hun kinderen. Tegen zichzelf, de verwachtingen om hen heen, om niet opgeslokt te worden door werk en andere taken. En eerlijk is eerlijk, we moeten ook vechten tegen de TV, de playstation, de smartphone om aandacht te hebben voor elkaar.
Vaders en moeders in Oeganda willen misschien ook meer tijd om door te brengen met hun gezin. Of worden ze ook door van alles bezig gehouden en afgeleid? Hebben ze tijd om met elkaar te spelen. Doen Oegandese vaders ook af een toe een partijtje voetbal met hun kinderen?
Deze vragen komen ook bij me op omdat we de vraag kregen of we een nacht willen blijven logeren bij een Oegandees gezin. Dat wil ik dus wel.
Wat me verder bezig houd is de vraag hoe we er nu het beste voor elkaar kunnen zijn. Red een Kind heeft een duidelijke lijn gekozen: ‘mensen helpen om zichzelf te helpen’. Advies geven en mensen de weg wijzen naar een zelfvoorzienend bestaan, úit de armoede.
Maar ik zie ook veel projecten van mensen die gaan helpen, daar in Afrika. Jongeren of andere groepen bouwen scholen, huizen etc. En andere organisaties geven gewoon geld omdat ze merken dat mensen dan echt wel zelf aan de slag gaan. Zelfs het betalen van die hulpverlener daar is niet nodig, ook dat geld gaat rechtstreeks naar de mensen….
Quote: “…… in Liberia onderzocht de econoom Chris Blattman wat er gebeurt als je 200 dollar geeft aan de minst verantwoordelijke armen die je maar kunt vinden: alcoholisten, drugsverslaafden en criminelen in sloppenwijken. Drie jaar later bleek dat ze hun geld hadden besteed aan voedsel, kleren, medicijnen en het opzetten van nieuwe bedrijfjes.”
Zoveel verschillende manieren van hulp (met een wezenlijk ander mensbeeld als basis), waarbij Red een Kind een duidelijke aanpak heeft gekozen. Zelfs geld geven lijkt niet nodig, alleen het zetje in de goede richting, vaardigheden bijbrengen en succes!
Ik ben benieuwd, wat ik daarvan ga zien en meemaken. Deze week wordt het eerst tijd om wat noodzakelijke dingen te regelen. Dus woensdag staat er een bezoek bij de GGD op het programma en aansluitend moet ik digitaal een visum aanvragen.
Deze week ga ik me ook nog es wat meer verdiepen in de aanpak van Red een Kind. En verder vraag ik me af of je met deze aanpak een heel land kunt helpen. Is er niet ook centraal georganiseerd beleid nodig om arbeidsintensieve industrie in het land op te zetten. Of zou dat ook een gevolg, op langere termijn, kunnen zijn van de zelfredzaamheid die blijkbaar in mensen zit?
Voorlopig stapelen de vragen zich op als je je hierin verdiept….
De getallen staan in rode letters recht voor mijn ogen op de wekker naast mijn bed.. Ongeveer tussen mijn derde en vierde rechterrib prikt de elleboog van mijn jongste dochter Bo in mijn zij. Gisteravond de film “Snuf de hond en het geheim van de vliegende Volkert” gekeken met de hele familie. Jessie juichte ‘familieavond!’ en we hebben gezellig zitten kijken en veel gelachen.
Maar aan het einde waren er toch nog een paar ‘enge’ beelden. Te eng voor mijn jongste dochter, die een uurtje nadat ze naar bed was gebracht weer in de kamer stond. Weer in slaap viel toen ik even bij haar op bed was gaan liggen, maar rond 2:00 ’s nachts weer naast ons bed stond. Dan maar tussen papa en mama in, ondanks het feit dat dat meestal niet zo goed is voor míjn nachtrust.
Dus, 5:39 het bed maar uitgestapt en nu zit ik met een kop koffie aan de eettafel en terwijl ik dit tik houdt ik scherp de tijd in de gaten. 7:20h wordt ik met Jessie verwacht bij de bieb. Vandaar vetrekken we met haar voetbalteam naar een dorp wat verderop waar we om 8:00 naar haar wedstrijd mogen kijken. Als we terug zijn ga ik me voorbereiden op de wedstrijd van Thirza, om 13:00. Team dat ik mag coachen.
…….
Bij de wedstrijd van Jessie staan koukleumen. En een uurtje voor aanvang van de wedstrijd van Thirza begon het zachtjes te motregenen. Dat stopte gelukkig aan het begin van de wedstrijd, jammer dat het in plaats daarvan echt begon te regenen. 2 uur in de regen staan coachen. Thuis gauw onder de douche en de rest van de dag lekker binnen blijven. Ondanks het weer genoten van het enthousiasme en het spel van de dames.
En bij alles gaat er op dit moment door mijn hoofd: Hoe is het weer in Oeganda, hoe ziet de zaterdagbesteding van een Oegandese vader er uit, wat voor dingen doet een Oegandees gezin samen?
Soms moeten vaders en moeders in Nederland ervoor vechten om tijd door te kunnen brengen met hun kinderen. Tegen zichzelf, de verwachtingen om hen heen, om niet opgeslokt te worden door werk en andere taken. En eerlijk is eerlijk, we moeten ook vechten tegen de TV, de playstation, de smartphone om aandacht te hebben voor elkaar.
Vaders en moeders in Oeganda willen misschien ook meer tijd om door te brengen met hun gezin. Of worden ze ook door van alles bezig gehouden en afgeleid? Hebben ze tijd om met elkaar te spelen. Doen Oegandese vaders ook af een toe een partijtje voetbal met hun kinderen?
Deze vragen komen ook bij me op omdat we de vraag kregen of we een nacht willen blijven logeren bij een Oegandees gezin. Dat wil ik dus wel.
Wat me verder bezig houd is de vraag hoe we er nu het beste voor elkaar kunnen zijn. Red een Kind heeft een duidelijke lijn gekozen: ‘mensen helpen om zichzelf te helpen’. Advies geven en mensen de weg wijzen naar een zelfvoorzienend bestaan, úit de armoede.
Maar ik zie ook veel projecten van mensen die gaan helpen, daar in Afrika. Jongeren of andere groepen bouwen scholen, huizen etc. En andere organisaties geven gewoon geld omdat ze merken dat mensen dan echt wel zelf aan de slag gaan. Zelfs het betalen van die hulpverlener daar is niet nodig, ook dat geld gaat rechtstreeks naar de mensen….
Quote: “…… in Liberia onderzocht de econoom Chris Blattman wat er gebeurt als je 200 dollar geeft aan de minst verantwoordelijke armen die je maar kunt vinden: alcoholisten, drugsverslaafden en criminelen in sloppenwijken. Drie jaar later bleek dat ze hun geld hadden besteed aan voedsel, kleren, medicijnen en het opzetten van nieuwe bedrijfjes.”
Zoveel verschillende manieren van hulp (met een wezenlijk ander mensbeeld als basis), waarbij Red een Kind een duidelijke aanpak heeft gekozen. Zelfs geld geven lijkt niet nodig, alleen het zetje in de goede richting, vaardigheden bijbrengen en succes!
Ik ben benieuwd, wat ik daarvan ga zien en meemaken. Deze week wordt het eerst tijd om wat noodzakelijke dingen te regelen. Dus woensdag staat er een bezoek bij de GGD op het programma en aansluitend moet ik digitaal een visum aanvragen.
Deze week ga ik me ook nog es wat meer verdiepen in de aanpak van Red een Kind. En verder vraag ik me af of je met deze aanpak een heel land kunt helpen. Is er niet ook centraal georganiseerd beleid nodig om arbeidsintensieve industrie in het land op te zetten. Of zou dat ook een gevolg, op langere termijn, kunnen zijn van de zelfredzaamheid die blijkbaar in mensen zit?
Voorlopig stapelen de vragen zich op als je je hierin verdiept….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
