Oeganda 2017, dag 1

We zijn onderweg! Inmiddels al de hele dag en momenteel staan we op het vliegveld van Kigali (Ruwanda) te wachten tot we door kunnen vliegen naar Entebbe. De dag begon vroeg. De wekker gezet om vijf uur, maar zoals gewoonlijk op dit soort momenten word ik een kwartier eerder wakker. Mijn lieve vrouw gaat koffie zetten en ik kan me rustig douchen en aankleden. De koffers staan gepakt, dus we drinken samen koffie en bidden voor een veilige reis en veiligheid voor het gezin.

Daarna stap ik in de auto van Eline, die laten we op Schiphol staan een weekje. Dat leek ons toch wat makkelijker dan de trein pakken en met 3 man er in is het ook nog eens goedkoper dan 6 keer een enkeltje. Met z’n drieën, want eerst haal ik Egbert-Jan op en om 6.30h wordt Klaas in Veenendaal opgepikt.

Dat gaat allemaal snel en zonder problemen draaien we tegen 7:30 het langparkeren terrein van Schiphol op. Daar wordt het kenteken automatisch herkend en kunnen we vlot parkeren. Ook het vinden van de bus naar de vertrekhal gaat snel en voor we het weten staan we bij de roodwitte blokken op Schiphol een kopje koffie te drinken.
We zijn de eersten, maar de rest arriveert al snel en na onze eerste ontmoeting op de voorbereidingsdag is dit direct een prettig weerzien.

Aan boord gaan van een vliegtuig is altijd een langdurige geschiedenis, maar daarmee rekening gehouden gaat het allemaal lekker vlot. En we hadden om 10:30 volgens schema kunnen vertrekken als er niet een paar passagiers niet mee blijken te mogen (iets met visa) en dus moeten we wachten tot hun koffers weer uit het vliegtuig zijn geladen. Met 3 kwartier vertraging stijgen we dan toch op.

Als ik nu naar buiten kijk zie ik alleen een pikzwarte nacht. Maar vanaf Schiphol hadden we een mooi uitzicht over Nederland en tijdens de vlucht hebben we tussen de wolken door nog aardig wat kunnen zien. Grappig om op de vluchtgegevens steden als Sarajevo te zien, Cairo en onder ons de Nijl te zien stromen. Het meest indrukwekkend vond ik toch wel het beeld van de woestijn onder ons. Een grote zee van strand. En elke blik naar buiten gaf toch weer een heel ander uitzicht. Gedeelten vol met zandduinen wisselden een soort vlakke zee van zand af, waarvan ik me af en toe echt afvroeg of het geen water was. Donkere vlekken, schaduwen van wolken of toch begroeiing?

Op het moment dat ik op de vluchtkaart kaarsrechte grenzen zie van landen die, in dit gedeelte van de wereld blijkbaar nogal geometrisch, zijn voorzien van grenzen, zie ik tot mijn stomme verbazing een kaarsrechte lijn door het zand van de woestijn lopen. Na even vertwijfeld naar beneden te hebben gestaard, realiseer ik dat dit natuurlijk niets met elkaar te maken heeft en dat wat ik beneden zie waarschijnlijk een oliepijpleiding door de Sahara is.

Even later zie ik grote ronde cirkels in het zand en begint mijn klomp langzaam te breken. Ik ken wel de mysterieuze graancirkels, maar wat is dit nu weer? De cirkels zijn verbonden met lijnen waarvan ik aanneem dat het wegen zijn. De cirkels helemaal links lijken geheel van zand te zijn, ze kleuren wat donkerder op, maar naar rechts toe worden de cirkels donkerder, tot bijna donkergroen.

Ik ga bij dit verhaal proberen een fot bij te voegen die ik er van heb genomen. En degene die mij kan vertellen wat dit voor cirkels zijn, die verdient een prijs!

Inmiddels zijn we opgestegen van Kigali en verwachten we over een kwartier te landen op het vliegveld van Entebbe in Oeganda. En als we dan Wifi hebben gevonden en ik heb een paar laatste woorden getikt, gaat dit verhaal on air en vliegt terug naar jullie. Ik ben dankbaar dat alles tot nu toe goed is gegaan. Vliegen blijft indrukwekkend. Bijzonder dat je op 12 kilometer hoogte door de lucht kunt zweven en de wereld onder je door ziet gaan. De enorme mierenhopen bij steden, de Nijldelta en die enorme ongerepte woestijn.