Oeganda 217, dag 2

Inmiddels zijn we alweer 24 uur verder en zit ik op een betonnen stoepje voor ons guesthouse. Ergens in Kanoni. Ja, da’s nog steeds in Oeganda.
Red een Kind heeft volgens mij bedacht dat we echt mogen gaan meemaken hoe het is om in Oeganda te zijn zonder de luxe die we gewend zijn. We hebben dan wel allemaal een eigen kamer, maar in die van mij doet de kraan het niet, laat staan de douche, die het overigens bij niemand doet. We hebben wel heet water in een jerrycan gekregen, dus daar ben ik maar mee naar de kamer van Egbert-Jan gesjokt en heb me daar op m’n knietjes boven een teiltje gewassen.
Maar nee, zonder dollen, ik vind het geweldig om dichter bij de levensstandaard hier te overnachten. En ik realiseer me dat we vandaag bij mensen zijn geweest die geen stromend water hebben, vaak geen matrassen, laat staan een klamboe. Waar ze naar de wc gaan is voor mij nog een raadsel en wie weet waar ze water vandaan moeten halen.
Dan is je boven een teiltje wassen met een jerrycan warm water naast je, pure luxe!

Wassen was ook wel nodig na de voetbalwedstrijd van vanmiddag….
Maar, het is niet echt handig om de dag achterstevoren te gaan verslaan, dus we gaan maar weer even terug naar het begin, of eigenlijk, het einde van gisteren. Want toen heb ik jullie verlaten op het vliegveld van Kigali, waar we vertrokken voor het sprongetje naar Entebbe. Want 350 kilometer is maar een klein stukje voor een Boeing 747, het opstijgen was nog niet helemaal klaar, toen de landing al weer werd ingezet.

We zijn veilig geland gisteravond in Entebbe. En daarna zijn we naar ons eerste Guesthouse gebracht, dat overigens prima voor elkaar was, mooie kamers, lekkere douche een mooi zwembad. Over de afwerking van ruimten valt van alles te zeggen, maar dat gaan we maar niet vergelijken met de Nederlandse standaard.

Ik heb trouwens vol verbazing zitten kijken naar alles wat in aanbouw is in Oeganda. Vooral de manier waarop. Het was zondag, dus ik heb geen mensen op de steigers gezien, als ze het hier tenminste ook steigers noemen, de bouwsels van boomstammen en takken die rond de huizen in aanbouw staan. Hoe daarop gewerkt wordt, daar ben ik best benieuwd naar. Maar daarover dus later een keer.

Op het vliegveld was de grootste bijzonderheid de check-in bij de Oegandese immigratiedienst. Die namen daar serieus de tijd voor. En ondanks dat de ploeg werd uitgebreid naar wel 6 ambtenaren, bleef het traag gaan. Pasfoto, vingerafdrukken, handtekening. En het resultaat was een soort inlegvelstikker voor in het paspoort. Maar je voelt je daarna wel echt geaccepteerd en goedgekeurd om het land te mogen betreden.

Vanmorgen hebben we heerlijk ontbeten, maar om 8:00 moesten we alweer in de taxibusjes omdat we hadden afgesproken om 9:00 bij de dienst te zijn van een Afrikaanse kerk op het terrein van de universiteit in Kampala. En dus zijn we van Entebbe naar Kampala gekart. Dat was ook een belevenis op zich. Alle beelden van televisie en zoals je je Afrika voorstelt kwamen voorbij. Vooral de kleuren op alle panden, volop reclames en allerlei winkels op straat, van bouwmaterialen tot trommels, kozijnen, groente, voedsel, bedden, telefoonwinkels…
En ondertussen ontweek Robert, onze chauffeur alle andere taxibussen, vrachtwagens, motors, al dan niet volgeladen met 1,2 of 3 mensen, trossen bananen of zakken met inhoud tot soms wel 2 meter breed. En al dat verkeer moet in 2 richtingen ontweken worden.
Voor ons lijkt het misschien ook wel wat spannender door het feit dat hier links wordt gereden.
Langs (op) de weg lopen veel voetgangers, mannen, vrouwen en kinderen. En dat zijn allemaal prachtige mensen. Het is schitterend, hoe kleurrijk en met een prachtige houding de Afrikaanse dames langs die stoffige wegen schrijden, alsof ze zo net uit hun kleedkamer zijn gekomen.

Uiteindelijk arriveerden we netjes op tijd bij de dienst van 9:00. Tussen de dienst van 7:00 in (die om 8:58 was afgelopen) en de dienst van 11:00, die begon net nadat onze dienst om 10:58 was afgelopen. En de dienst van 11:00 is waarschijnlijk afgelopen vlak voor het begin van de dienst van 1:00h, wat de laatste dienst is, als je tenminste de avonddienst niet meetelt…..
Het was een geweldig mooie dienst, met prachtige aanbidding en een kerk vol swingende mensen. (en 10 stijve hollanders die ook af een toe een grote teen op de maat mee lieten tikken)

En daarna, hebben we geluncht en zijn naar ons eerste projectbezoek gereden.
Maar het is nu al laat, ik ga naar bed. Morgen is het vervolg van de projectbezoeken in dit gebied en dan kan ik een mooi samenhangend verslag schrijven.

Misschien wel goed om te melden dat deze dag in ieder geval werd afgesloten met een heerlijke maaltijd van lokale gerechten. Genuttigd in een spaarzaam verlicht lokaaltje langs een puinweggetje midden in het dorp.
We kregen onder andere Rolex, een heerlijk gerecht van ei en een plaatselijke pannenkoek, dat met groente en kruiden in elkaar gerold gegeten wordt. Op dit moment één van de populairste straatsnacks van Oeganda.
(rolled eggs … Rolex)
En verder was er heerlijke kip, rijst, bonen en aardappel.

En hopelijk, als elektriciteit en WIFI meewerken, stuur ik jullie morgenavond het volgende deel.
Vanuit een inspirerend, kleurrijk Oeganda, een groet van mij. Ik kruip onder de klamboe.